Stiekem genieten

Al jaren heb ik zoveel dingen geschreven en er nooit iets van gedeeld. Nu heb ik een paar maanden geleden besloten met regelmaat wel verhaaltjes te willen delen en nu weet ik niet of ik dit wel wil delen.

Ik kan toch niet schrijven dat ik stiekem ook wel een beetje geniet van sommige dingen in deze coronatijd. Dat zeg je niet als er zoveel mensen ziek zijn, sterven, of op een andere manieren in de problemen raken door corona? Toch?

Misschien als ik het uitleg:

Ik vind het een bijzonder om een poosje thuis te zijn, geen haast te hebben en nergens naar toe te moeten. Een soort vakantie zonder zelfs maar op vakantie te hoeven (en dus niet een hele auto vol hoef in te pakken). De tuin is nog nooit zo mooi geweest, onze waterput (waarin we 7000 liter regenwater hebben opgespaard) is eindelijk klaar, ik heb de tuinmeubelen gelakt, alles staat volop in bloei en de tuin belooft mooi te worden dit jaar. Maar dat ik daar zo van geniet, dat schrijf je nu toch niet? Niet nu er zoveel aan de hand is?

Ook de kinderen vinden het heerlijk dat ze niet hoeven op te schieten en dat ze ‘s morgens lekker lang in hun pyjama’s mogen blijven rond lopen. Tja, het is niet dat we ergens naar toe moeten of kunnen.  Soms kleed ik ze maar gewoon mooi aan in hun nieuwe voorjaarskleding  want de kans is groot dat het volgend jaar niet meer past. De haartjes in de plooi. Dan zien ze er tenminste prachtig uit in de zandbak als ze moddertaart maken, terwijl ik even met een kop thee op mijn mooi opnieuw gelakte tuinstoel naar de prachtige witte bloesem van onze kersenboom zit te kijken. Maar mogen we wel genieten van deze vrije tijd nu zoveel mensen en bedrijven het zo moeilijk hebben?

Mijn vriend werkt sinds de corona-uitbraak thuis en dat betekent dat hij ‘s morgens naar de garage/kantoor vertrekt, om 12 uur thuis komt lunchen en om half 6 komt eten of gaat koken (dat is nog beter) en dat we voor het eerst sinds jaren elke avond als gezin samen aan tafel zitten. Daar geniet ik enorm van. Maar is dat wel gepast in deze situatie? Eén opmerking:
Een nadeel is wel dat mijn vriend nu elke dag in een oude broek en oude trui met minstens 1 gat erin naar de garage/kantoor vertrekt i.p.v. in een leuk overhemdje. Het is toch wat minder sexy zal ik maar zeggen. Maar laat ik eerlijk zijn, ik heb er zelf ook wel eens verzorgder uitgezien.

Uiteraard begin ik zo langzamerhand ook wel van alles en iedereen te missen, de muziek en de optredens mis ik vreselijk (tja, zo ineens zijn je optredens van de kalender gewist) maar daarover zal ik en mag ik niet zeuren van mezelf. Dan zijn er wel andere mensen die meer recht hebben om te zeuren. Maar ja, toch….
Wat ik ook wel een beetje begin te missen, is een paar uurtjes per week voor mezelf. Want hoe vaak per dag kun je het aanhoren: Mama? Mama! Mama: Mama, maaaammmmma?
Maar hopelijk is deze niets-moet-alles-mag-(als het maar thuis is) periode nog maar van korte duur dus ja, waarom zou je er niet een beetje van genieten?
Tja, mag ik nu wel een beetje genieten nu iedereen met zoveel onzekerheden zit?

Dit kleine geluk in de achtertuin voelt als een steen in mijn maag als ik na een mooie lente dag in de tuin naar het journaal kijk, de verhalen en discussies op internet lees of toch even naar winkel moet.  

Als ik mijn kop uit het zand trek zie ik ook dat er veel mensen zijn die het helemaal niet meer leuk vinden thuis, of zich alleen voelen, zich zorgen maken over de toekomst van hun werk of bedrijf, of mensen die juist wel naar huis willen maar niet kunnen omdat ze harder moeten werken dan ooit. Al deze mensen wens ik zoveel liefde, gezondheid, doorzettingsvermogen en kracht toe!

Ook wens ik echt met heel mijn hart dat we snel het echte leven weer kunnen oppakken en weer kunnen aanpakken, want zo kan het natuurlijk niet…. Het kan echt niet!

Delen op Facebook

Delen op Twitter

Blijf op de hoogte en schrijf je in voor de nieuwsbrief (mocht je na inschrijving geen mail ontvangen om je inschrijving te bevestigen check dan even je spambox en stel deze in op geen ongewenste e-mail).