Vriendenboekje
Mijn dochter rent de school uit. “Mama, mama, ik mag het vriendenboekje van Lotte mee naar huis. Dat wilde ik héél graag en het hoeft pas morgen terug.” Ik denk, shit morgen al. Dat moeten we dan vanmiddag nog doen. “Mag ik er thuis direct in schrijven?” Ze is 4 en kan helemaal niet schrijven. Eerst moet ik haar dus aan het verstand weten te brengen dat de mama’s in de boekjes schrijven.
Tegen de tijd dat we thuis zijn is dat kwartje gevallen en mocht ik erin schrijven mits zij een eigen boekje mocht hebben om in te schrijven.
Dus eerst op zoek naar twee schriften voor beide kinderen en 3 pennen. Eenmaal aan de keukentafel wil niet alleen Isa, maar ook Pim (3 jaar) de vragen in het boekje beantwoorden. Dus kon ik maar halve woordjes/zinnen schrijven en na Pim’s antwoord op dezelfde vraag, weer verder. Anders vond hij het gek dat ik niets opschreef na zijn antwoorden. Vervolgens kruipt hij op tafel en hangt met zijn hoofd boven het boekje waardoor Isa tegen mij aan zit te duwen omdat ze het anders niet kan ‘lezen’. “Wat schrijf je nu op mama?” “Dat jou lievelingsdieren zebra’s en giraffen zijn.” (wist ik helemaal niet). Ik probeer netjes te schrijven maar met 2 kinderen om je heen te drukken en te duwen wordt het steeds lastiger. Maar ja, om dit nu ‘s avonds wanneer ze in bed liggen te doen vind ik ook wat gek. ‘t Is wel veel makkelijker, alleen had ik nu dan niet geweten wat Isa’s lievelingsdieren zijn.
“Wat is je favoriete kleur?” “Rood en roze.” zegt ze. Omdat mijn hoofd ondertussen alleen nog maar verlangt naar een glas wijn, schrijf ik rose in plaats van roze (shit). Dat boekje moet nog naar heel veel andere kinderen in de klas en alle moeders zien nu dat ik bij roze alleen maar aan rose kan denken of ze denken dat die blonde muts niet kan schrijven. Dus even een passende sticker van My Little Pony erbij gezocht – omdat dat haar favoriete speelgoed is – en eroverheen geplakt.
Ineens zag ik uit mijn ooghoeken Pim met zijn pen naar het vriendenboekje gaan en hij zou net een vette streep over de volgende pagina zetten toen ik net op tijd zijn arm greep om het te voorkomen. Uiteraard begon hij troosteloos te huilen omdat hij ook in het boek wilde schrijven. En dan… aaah nee shit… Een pasfoto. Waar heb ik de schoolfoto’s van vorig jaar gelaten? De pasfoto in mijn portemonnee is licht beschadigd, dus ik moet nog even verder moeten zoeken. Isa is gelukkig nog steeds heel trots dat ze het boekje mee mocht. Maar dat zij nu blij voor de tv zit en ik pasfoto’s loop te zoeken, dáár denkt ff niemand aan.
Uiteindelijk toch maar de foto uit mijn portemonnee gebruikt en vastgeplakt met een tubetje secondelijm uit de koelkast waar ik dan weer eerst een naald voor moest zoeken om in het tubetje te kunnen porren om er weer een beetje uit te krijgen. Al met al heeft het me ruim een uur gekost. Nu heb ik al helemaal geen zin meer in koken.
2 dagen later (ik was het vergeten mee te nemen de volgende dag) loopt Isa huppelend met het boekje het schoolplein op en geeft het boekje trots terug aan Lotte. Ja, daar doe je het toch voor.